Carina Van Cauter

Na het losbarsten in 2010 van het schandaal rond seksueel misbruik in pastorale relaties en het daarop volgende juridische kluwen, mag het duidelijk zijn: er is een probleem van seksueel misbruik binnen de Kerk. Maar dat probleem is niet beperkt tot de Kerk alleen; ook in andere zogenaamde gezagsrelaties komt dit voor. Dit seksueel misbruik is vaak niet los te koppelen van machtsmisbruik, misbruik van vertrouwen ook. De slachtoffers zijn vaak in mindere of meerdere mate afhankelijk van de daders en zijn daarom dikwijls bang te praten. Het werd tijd dat slachtoffers ook een stem kregen. Een stem die bovendien niet genegeerd zou worden, maar daarentegen juist gehoord werd.

In eerste instantie besloten we in de schoot van de Commissie Justitie een aantal belangrijke actoren in deze zaak te horen. Ingevolge van deze hoorzittingen werd een bijzondere commissie in het leven geroepen in het federaal parlement: de Bijzondere Commissie Seksueel Misbruik. Na maanden werk formuleerde de Commissie haar aanbevelingen en conclusies die ervoor zouden moeten zorgen dat slachtoffers niet meer in de kou bleven staan. Het verslag van de bijzonder commissie voor seksueel misbruik kan u hier vinden.

Een eerste reeks aanbevelingen werd in de Kamer aangenomen op 20 juli 2011. Deze eerste bundel aanpassingen omvatte onder andere volgende wetswijzigingen:

• Seksueel misbruik van minderjarigen zal pas na 15 jaar na de meerderjarigheid van het slachtoffer verjaren.
• Verhoren van minderjarige slachtoffers zullen verplicht audiovisueel worden opgenomen.
• Het bekijken van kinderporno wordt strafbaar.
• Het verkrijgen van het statuut van benadeelde persoon werd vergemakkelijkt
• Er werd een uitbreiding van het spreekrecht ingevoerd, er komt GEEN spreekplicht. Houders van een beroepsgeheim zullen naar justitie kunnen stappen als ze te weten komen dat een minderjarige of een kwetsbare persoon is misbruikt.

Op 10 juli 2012 werd een tweede reeks van aanbevelingen aangenomen door de plenaire vergadering van de Kamer. De belangrijkste punten van deze tweede reeks aanbevelingen waren/

1. Verbetering van de informatie-uitwisseling tussen politie, parket, justitiehuizen en strafuitvoeringsrechtbanken
2. Woonverbod voor de zedendelinquent om "te wonen, te verblijven of zich te vertonen in een door de rechter aangewezen zone". De rechter die een pedofiel veroordeelt zal hem ook voor maximum twintig jaar kunnen verbieden om ergens te gaan wonen
3. Het slachtoffer als burgerlijke partij een betere plaats in het proces toe te bedelen. 

In tussentijd ging op 1 februari 2012 de arbitragecommissie inzake Seksueel Misbruik van start. Dit Centrum voor Arbitrage inzake seksueel misbruik heeft als eerste doel om erkenning te geven aan de slachtoffers van verjaard seksueel misbruik binnen de Kerk. Tot en met 31 oktober 2012 konden dossiers tot herstelmaatregelen ingediend worden. De procedure hiertoe was volstrekt gratis en vertrouwelijk. In totaal werden er 621 dossiers ingediend. Eind februari 2014 werd reeds een dikke 1,4€ euro uitgekeerd aan de slachtoffers van verjaarde feiten van seksueel misbruik binnen de Kerk. Gemiddeld wordt er 5.000€ uitgekeerd aan de slachtoffers. Tegen de zomer van 2015 zouden alle 621 dossiers moeten verwerkt zijn en zouden alle slachtoffers vergoed moeten zijn. Uiteraard is een financiële compensatie geen volledige genoegdoening voor wat de slachtoffers hebben meegemaakt, maar in elk geval tonen de ingediende aanvragen aan dat dit toch geapprecieerd wordt.

Daarnaast diende volksvertegenwoordiger Van Cauter nog verschillende wetsvoorstellen in om de positie van slachtoffers en hun rechten te verbeteren. Een van de meest recente voorstellen betreft de verplichte HIV-test voor verdachten van verkrachting en gewelddaden. Dit om een overbodige dure preventieve behandeling te vermijden, maar vooral om de slachtoffers te bevrijden van de wekenlange onzekerheid en angst. Het wetsvoorstel kan u hier vinden.

Het minste wat van de oude nationaliteitswet, beter bekend als de snel-Belgwet, gezegd kon worden, is dat hij het onderwerp was van uiteenlopende commentaren. De snel-Belgwet was vooral problematisch in de toepassing. Het ontbraken aangepaste mogelijkheden om fraudegevallen te bestrijden, er was een gebrek aan eenduidigheid, er werd uitgegaan van een vermoeden van integratie en er was geen sprake van een correct en humaan terugkeerbeleid.

Reeds in 2008 diende Carina Van Cauter een wetsvoorstel in om het Wetboek van de Belgische nationaliteit te wijzigen. In oktober 2010 volgde er een tweede wetsvoorstel samen met collega’s Sabien Lahaye-Battheu, Patrick Dewael en Bart Somers. Na veel werk en discussies in de commissie Justitie verscheen op 14 december 2012 de nieuwe nationaliteitswet in het Belgisch Staatsblad. Het nieuwe Weboek van de Belgische nationaliteit ging op 1 januari 2013 van kracht. Een samenvattende nota van de nieuwe nationaliteitswetgeving kan u hier vinden.

De nieuwe nationaliteitswet, ook wel de streng-Belgwet genoemd, koppelt het verkrijgen van de Belgische nationaliteit aan een aantal nieuwe en strengere voorwaarden:

• Geen gewichtige feiten eigen aan de persoon
• Naleven van de wetten van het Belgische volk en het E.V.R.M
• Wettelijk verblijf: minimum 5 jaar op grondgebied verblijven + permanente verblijfsvergunning
• Beheersen kennis van één van onze drie landstalen
• Integratie: inburgeringscursus of beroepsopleiding of een diploma behalen of 5 jaar werken
• Werk: gedurende het vijfjarig verblijf minstens 468 dagen hebben gewerkt/ 6 kwartalen bijdragen als zelfstandige

Tevens werd het aantal procedures teruggebracht van 12 naar 4 eenduidelijke en eenvoudige procedures:

1. Nationaliteitsverklaringen van een in België geboren vreemdeling
2. Korte nationaliteitsverklaring na 5 jaar wettelijk verblijf
3. Lange nationaliteitsverklaring na 10 jaar wettelijk verblijf
4. Naturalisatieprocedure (Enkel nog in uitzonderlijke gevallen, indien men buitengewone verdiensten kan aantonen die bijdragen aan de nationale uitstraling, en voor staatlozen)

Het resultaat van de nieuwe nationaliteitswet liet niet lang op zich wachten. Terwijl er de voorbije jaren gemiddeld meer dan 40.000 nieuwe Belgen bijkwamen (in 2012 45.433), waren er dit voor het jaar 2013 slechts 4.981 op basis van de nieuwe nationaliteitswet. Een daling van maar liefst 97%. Ook het aantal naturalisaties slonk aanzienlijk. De voorbije jaren waren er gemiddeld 1500 naturalisatieaanvragen per maand, in 2013 waren er dit slechts 511 voor het gehele jaar.

Samen met het correct en humaan asielbeleid van Maggie De Block werden de voorbije jaren grote stappen gezet in het migratie- en nationaliteitsbeleid van ons land. Het verkrijgen van de Belgische nationaliteit is niet langer een verhaal meer van enkel rechten, maar evenzeer een verhaal van plichten.

Naast haar engagement inzake seksueel misbruik en de nieuwe nationaliteitswetgeving is Carina vooral actief op het domein Justitie. Als ondervoorzitter en effectief lid van de commissie Justitie , en uit haar ervaringen uit de praktijk als advocate, weet zij perfect wat er op het terrein leeft. Daardoor heeft zij de hand in tal van wetsvoorstellen op het vlak van Justitie. Zo werkte zij samen met minister Annemie Turtelboom aan de justitiehervorming die er na 30 jaar praten en discussiëren dit jaar eindelijk kwam. Ook was zij verantwoordelijk voor de invoering van elektronisch toezicht als autonome straf. Hierdoor krijgen rechters de mogelijkheid om een straf uit spreken die nog beter op maat is van de veroordeelde en de gepleegde feiten.

Ook op het vlak van mede-eigendom liet Carina zich niet onbetuigd. In 2010 lag zij mee aan de basis van de nieuwe wet op de mede-eigendom teneinde de werking ervan te moderniseren en transparanter te maken. De nieuwe wet omvatte 3 grote krachtlijnen:

1. Beslechten van bepaalde controverses in de rechtsleer
2. Een modernere organisatie en beheer
3. Duidelijke verdelingen bevoegdheden bij organen van mede-eigendom

Ondernemend Vlaanderen wist haar inzet voor ondernemerschap en haar inspanningen voor mede-eigendoom te appreciëren. Op 24 april van dit jaar kreeg zij van CIB (De Confederatie van Immobiliënberoepen) Vlaanderen de Pieter Pourbusprijs voor haar niet aflatende inzet voor de vastgoedsector.

Als dochter van een oud wielerkampioen (Emiel Van Cauter) is Carina ook nauw verbonden en sterk begaan met de wielerwereld. In 2013 werd een wetsvoorstel van haar aangenomen in de Kamer waardoor alle beroepsrenners, ook die in dienst van een buitenlands team, over een degelijke en correcte sociale bescherming zullen beschikken, iets wat tot voordien door een lacune in de wetgeving niet het geval was. In geval van arbeidsongeschiktheid of werkloosheid zullen zij dus over volwaardige uitkeringen kunnen beschikken.

Dit vele wetgevende werk ontging ook de kranten De Standaard en De Morgen niet. In hun parlementairenrapport van 29 maart en 5 april scoorde Carina telkens uitstekende punten (8/10 & 3,5/5). In de Standaard werd zij zelfs verkozen tot beste federaal parlementslid:

“De primus inter pares is – letterlijk – een prima donna.”

“Van Cauter is een compleet parlementslid, dat zich in de Kamer als een vis in het water voelt. Ze zette zichzelf op de kaart als geloofwaardig lid van de commissie Seksueel Misbruik, maar drukte vooral haar stempel als de justitiespecialiste van haar partij.” (De Standaard, 29 maart 2014)

Familiale achtergrond & studies

Carina Van Cauter werd op 27 juni 1962 geboren te Wemmel als dochter van wielerlegende Emiel Van Cauter (1931-1975) en Josée Dooms (° 1943). Vader Emiel Van Cauter, een voormalig Belgisch en wereldkampioen, was gedurende de periode 1955-1958 profwielrenner. Moeder Josée Dooms was aanvankelijk actief in de handelszaak van haar echtgenoot en weidde zich later volledig aan de kinderen, “een zeer toegewijde moeder met een liberale ingesteldheid: geen beperkingen, veel vrijheid maar ook verantwoordelijkheid” .

Nadat Carina Van Cauter in 1980 haar middelbare studies in Heilig-Hartinstituut te Heverlee afrondde, ging ze rechten studeren aan de KU Leuven. Op 26 september 1985 huwde ze met Johan Van Tittelboom (°1959) waarmee ze twee kinderen kregen, Nathalie (°1987) en Frederik (°1990). Haar echtgenoot, Johan Van Tittelboom, was voor de VLD provincieraadslid in Oost-Vlaanderen van 1994 tot 2000 en gemeenteraadslid (sinds 1994) en daarna burgemeester (sinds 2001) van Herzele. Het is haar echtgenoot die de liberale politieke microbe op haar overbracht.

Carina Van Cauter en haar echtgenoot runnen samen het advocatenkantoor Van Tittelboom-Van Cauter in Borsbeke, een deelgemeente van Herzele.

Aanloop tot de actieve politiek

Door haar echtgenoot kwam Van Cauter veelvuldig in aanraking met de actieve politiek, al was het in eerste instantie op de achtergrond. Mede daardoor vroeg Herman De Croo, naar aanleiding van de Vlaamse regionale verkiezingen in 1999, of ze zich bij de lijst wilde vervoegen. Ze kreeg de laatste effectieve plaats toegewezen, behaalde 7.586 voorkeurstemmen in de kiesomschrijving Aalst-Oudenaarde maar werd niet verkozen. Ook Marcel Van Daele (1938-2010), voormalig burgemeester van Herzele en oud-senator, heeft Carina Van Cauter in haar eerste politieke optreden gesteund. Haar echtgenoot zegt over Van Daele: “Marcel was een beetje mijn politieke vader, het is door zijn toedoen dat mijn echtgenote en ik in de politiek zijn gestapt” .

In 2000 was haar echtgenoot uittredend provincieraadslid en werd hij lijsttrekker op de VLD-lijst voor de gemeenteraadsverkiezingen. In Herzele zaten de liberalen toen nog in de oppositie waardoor er enorm veel inzet nodig was om weer mee te spelen. Tegelijkertijd werd Van Cauter lijsttrekker voor de provincieraadsverkiezingen voor het kiesdistrict Zottegem. Ze behaalde 6.245 voorkeurstemmen en was rechtstreeks verkozen. Net als in Herzele wonnen de liberalen ook in de provincieraad en maakten ze op die manier aanspraak op drie zetels in de deputatie. Binnen de partij werd toen de afspraak gemaakt dat Georges De Langhe de eerste helft van de legislatuur deel zou uitmaken van de deputatie, als zesde gedeputeerde, en dat daarna Carina Van Cauter zou overnemen. Op die manier kon ze zich geleidelijk aan integreren in de provincieraad.

Provincieraadslid

Op 20 oktober 2000 ging de eerste provincieraad van de legislatuur 2000-2006 van start. Van Cauter  maakte deel uit van de vijfde (land- en tuinbouw) en de achtste (leefmilieu en ruimtelijke ordening) commissie. Gedurende die periode was ze ook voorzitster van de commissie Gelijkekansenbeleid. Het was haar bedoeling om elk besluit spontaan te toetsen aan het gelijkekansendecreet. Naar aanleiding van haar voorzitterschap van die commissie stelde Van Cauter in de provincieraad van 13 februari 2002 een vraag aan bevoegd gedeputeerde Jean-Pierre Van Der Meiren omtrent het niet al te vlotte verloop van de werking van de commissie en over de initiatieven die verder uitgewerkt zouden worden zoals de prijs Gelijkekansenbeleidsaanpassing .

Gedurende die periode heeft ze ook de ontwikkeling van het Provinciaal Archeologisch Museum (PAM) in Velzeke op de voet gevolgd omdat dat dossier regionaal van groot belang was.

Gedeputeerde 2004-2006

Op de provincieraadszitting van 10 maart 2004 nam Georges De Langhe ontslag uit de deputatie om daarna opnieuw te zetelen als provincieraadslid. Vervolgens vond er een stemming plaats om zijn opvolger aan te duiden. Van Cauter had één tegenkandidaat, Patrick Gillis (Agalev), die slechts zes stemmen behaalde. Van Cauter was de tweede vrouw in de geschiedenis van de Oost-Vlaamse provincieraad die deel uitmaakte van de deputatie.

Van Cauter werd belast met de bevoegdheidsdomeinen communicatie, leefmilieu en natuureducatief centrum, inclusief infrastructuur en personeel, toerisme, milieuvergunningen, regionale landschappen en loterijen. De bevoegdheden van eerste gedeputeerde Marc De Buck (VLD) werden uitgebreid met administratief contentieux gemeentebesturen en stedelijk beleid en tegelijk verminderd met de bevoegdheid over communicatie .

Toerisme

Oost-Vlaanderen is volgens Van Cauter dé wielerprovincie bij uitstek. Omdat er volgens haar te weinig werd gedaan met die mogelijkheden, ontwikkelde ze de ‘permanente’ Ronde van Vlaanderenroute. Alle naoorlogse parcours van de Ronde van Vlaanderen werden op elkaar gelegd waardoor men tot drie grote lussen kwam: een aankomstlus (regio Ninove), een kasseienlus en een hellingenlus. In totaal werd een parcours van 180km uitgewerkt met als knooppunt het Centrum Ronde van Vlaanderen in Oudenaarde (belevingsmuseum). Voorts werden ook actief wielerwedstrijden ondersteund om Oost-Vlaanderen op de kaart te krijgen en werden stimuli gegeven om gastenverblijven te ontwikkelen. De relatie fietsen-toerisme bleek een schot in de roos, wat bleek uit een enorme persbelangstelling bij de opening van de Ronde van Vlaanderenroute. Naast het fietsknooppuntennetwerk (bewegwijzerde fietsnetwerken in het Meetjesland, de Vlaamse Ardennen en de Leiestreek) ontwikkelde ze ook het ‘wandelknooppuntennetwerk’. Met knooppunten werken vindt ze zelf een voordeel omdat mensen zo individueel hun routes kunnen kiezen. Voor de ontwikkeling ervan werd intensief samengewerkt met de provinciale diensten en de betreffende gemeenten .

Gedurende de periode 2004-2006 nam Van Cauter het voorzitterschap waar bij Toerisme Oost-Vlaanderen. Nadien, in de periode 2006-2007, werd ze ondervoorzitter. Het is in die hoedanigheid van voorzitter van Toerisme Oost-Vlaanderen dat Van Cauter in 2004 de mountainbikeroute Miel Van Cauter (genoemd naar haar vader) mocht openen.

Leefmilieu, Natuureducatief centrum en Milieuvergunningen

Carina Van Cauter introduceerde een aantal concrete acties om tot een duurzaam milieubeleid te komen. Daarin waren zaken zoals overleg, een geïntegreerde aanpak en het naleven van duidelijke principes onontbeerlijk. Ze besteedde veel aandacht aan natuur- en milieueducatie omdat ze streefde naar een groter milieubewustzijn bij de inwoners van de provincie . Via gerichte projecten rond duurzame aankopen en het milieubewuste beheer van de provinciale infrastructuur en domeinen poogde ze het goede voorbeeld te geven.

Ze hechtte veel belang aan milieuvergunningen omdat dat voor haar een belangrijke factor is in de economische ontwikkeling van de provincie. Naar eigen zeggen wees ze vergunningen nooit zomaar af, werd er altijd grondig overleg gepleegd met de betrokken partijen en samen proactief gezocht naar oplossingen. Zo ondersteunde ze ook heel sterk het milieucharter, waarbij zowel de Vlaamse als de provinciale ambtenaren zich engageerden om verder te gaan dan de normen die waren opgenomen in de Vlarem-regelgeving. Dat leverde volgens Van Cauter voor alle partijen een win-winsituatie op. Zo herinnerde ze zich dat het bedrijf Honda werd doorgelicht, waarbij onderzocht werd of er nog winsten konden worden gegeneraliseerd. Het bedrijf stapte op die manier over van het gebruik van kartonnen dozen en de bijhorende plastic noppen, gebruikt voor verzendingen, naar metalen klikboxen. Die maatregel betekende een besparing voor het bedrijf en tegelijkertijd een verbetering voor het milieu .

Aankoopsubsidies werden vervangen door natuurbeheersubsidies waarvoor niet alleen natuurverenigingen, doch eenieder die bijdraagt aan duurzaam natuurbeheer in aanmerking komt.Verder werd in september 2004 de nieuwbouw van het provinciaal centrum voor milieuonderzoek (PCM) in Gent geopend. Het PCM laat toe om de gemeenten op een technisch hoogstaande manier bij te staan in hun milieuonderzoek. Van Cauter lanceerde ook MOS (Milieuzorg Op School), een integraal milieuzorgprogramma voor alle Vlaamse scholen, van kleuterscholen tot en met hogescholen.

Gedeputeerde 2006-2007

Bij de verkiezingen van 8 oktober 2006 was Carina Van Cauter lijsttrekker voor de provincieraad. Met een uitstekende score van 7.772 voorkeurstemmen werd ze opnieuw verkozen en stelde ze op die manier haar zetel in de deputatie veilig. De VLD moest haar eerste plaats wel afstaan aan de CD&V, die opnieuw de grootste partij werd in de provincie. Vanaf 1 december 2006 werd ze belast met een nieuw bevoegdheidspakket waar ze nu wel enige inbreng in kreeg. De onderhandelingen over het bestuursakkoord werden ditmaal geleid door Alexander Vercamer, die eerste gedeputeerde werd. Omdat CD&V heel graag de bevoegdheid over toerisme had gehad, wat Van Cauter voorheen had, eiste de VLD de bevoegdheid over sport, wat voorheen onder de verantwoordelijkheid van Ivan Verleyen (SP.A) viel. Van Cauter wilde immers maar al te graag sportbeslissingen nemen en op dat terrein nieuwe projecten uitwerken, opnieuw als een soort eerbetoon aan haar vader . Naast sport werd ze ook belast met personeel, stedenbouw, IKZ en Centrum Ronde van Vlaanderen.

Sport

Als dochter van wielerkampioen Emiel Van Cauter is Carina heel erg begaan met sport. Bovendien is haar zoon Frederik in de voetsporen van zijn grootvader getreden. Van Cauter was er, samen met gouverneur André Denys en toenmalig premier Guy Verhofstadt, medeverantwoordelijk voor dat de Ronde van Frankrijk in 2007 aankwam in Gent .

In de Kamer van Volksvertegenwoordigers

Na twee eerdere deelnames aan de regionale verkiezingen, in 1999 en 2004, waagde Van Cauter ook federaal haar kans . Op 10 juni 2007 werd ze van op de tweede effectieve plaats rechtstreeks verkozen in de Kamer met 18.294 voorkeurstemmen. In de deputatie werd ze opgevolgd door Hilde Bruggeman.

Herzele: woonambities gefnuikt door regels van structuurplanning

Een politiek echtpaar

Johan Van Tittelboom, de burgemeester van Herzele, heb ik vooral leren kennen als de echtgenoot van voormalig gedeputeerde Carina Van Cauter (lid van de Kamer van Volksvertegenwoordigers sinds juni 2007). Het is zeldzaam dat in eenzelfde gezin twee partners een belangrijk politiek mandaat bekleden.

Nog zeldzamer is dat de ambities met elkaar verzoend worden. Het gezin Van Tittelboom-Van Cauter slaagt daarin. De rollen zijn perfect verdeeld: in Herzele moet Carina luisteren naar wat Johan zegt en beslist. Buiten Herzele is het omgekeerd.

Tijdens het werfbezoek trok ik een onherkenbaar stille gedeputeerde Van Cauter aan, die vooral aandachtig luisterde naar het betoog van burgemeester Van Tittelboom over zijn Herzele, de gemeente die hij zo ‘lief’ heeft.

(…)

Massa-evenementen moeten Herzele meer op de kaart zetten
In mijn inleiding sprak ik al over de gepassioneerde fierheid van het Herzeelse bestuur. Maar het blijft niet alleen bij praten. Herzele wil zich meer profileren door evenementen waar de hele gemeenschap bij betrokken is. Het VRT massa-evenement ‘Fata Morgana’ kende in de schitterende parkomgeving van het Herzeelse centrum een unieke apotheose.

Maar ook de wielersport die zo eigen is aan de streek, wordt gebruikt om de gemeente te promoten, o.o. met een ritaankomst van de sterk gemediatiseerde Ronde van België. Maar dat laatste heeft misschien ook te maken met de roots van Carina Van Cauter, als dochter van oud-wereldkampioen Miel Van Cauter. Zou zij toch iets te vertellen hebben in het beleid van haar echtgenoot-burgemeester?